Życiorys
Płk. dypl Tadeusz „Kalina” Zieleniewski urodzony 27 lipca 1887 r. w Ostrówku Lubelskim (powiat lubartowski) na Lubelszczyźnie. Uczęszczał do gimnazjum w Łodzi, które ukończył w 1910 roku. Przez następne 4 lata studiował geodezję na politechnice w Liege, w Belgi. Już w czasie studiów należał do Związku Strzeleckiego i Polskiej Drużyny Strzeleckiej. Zaraz po wybuchu I wś znalazł się w Legionach Piłsudzkiego, w Pierwszej Kadrowej, początkowo w stopniu strzelca. Następnie w 1 Pułku Piechoty Legionów jako dowódca sekcji w 5 batalionie. Awansowany do stopnia podporucznika, a rok później w 1915 r. na porucznika. W 1917 r. otrzymał awans na kapitana. Po odmowie złożenia przysięgi na wierność cesarzowi, internowany wraz z innymi w Beniaminowie.
Po internowaniu oficer broni w obozie wyszkolenia w Ostrowie Mazowieckim, w 1918 roku zostaje komendantem szkoły mierniczej w Warszawie. Następnie przez rok wykłada w Szkole Podchorążych w Warszawie, jednocześnie dowodzi 2 Kompanią, gdzie otrzymuje awans w podpułkownika. Jako wyróżniający się bystrością i inteligencją oficer zostaje skierowany do Szkoły Sztabu Generalnego, gdzie zaskarbia sobie opinię obiecującego sztabowca.
W latach 1923 – 28 kieruje Katedrą Taktyki Ogólnej w Wyższej Szkole Wojennej, kolejno awansując na zastępce dyrektora nauk i zastępcę komendanta szkoły. W roku 1929 przechodzi do 63 Toruńskiego Pułku Piechoty, gdzie pełni obowiązki zastępcy dowódcy. Już po roku dowodzi 59 Pułkiem Piechoty Wielkopolskiej w Inowrocławiu i otrzymuje awans na pułkownika.
W 1932 odchodzi ze służby liniowej i zostaje szefem Wojskowego Instytutu Geograficznego. Funkcję tę pełnił do wybuchu wojny. W międzyczasie odbył staż w 8 Dywizji Piechoty na stanowisku dowódcy. Latem 39 roku przewodził zespołowi projektującemu umocnienia stałe, na odcinku Karpaty, a we wrześniu 1939 został dowódcą 33 rezerwowej DP w Armii Prusy generała Dąb – Biernackiego, a następnie gen. Przedrzymirskiego. Nie podporządkował się rozkazowi kapitulacji i z resztkami 33 DP dotarł na Lubelszczyznę.
25 września w Woli Sobieskiej objął dowództwo nad luźnymi grupami WP tworząc zgrupowanie nazwane jego imieniem – przemiennie Grupą czterech pułkowników. Po kapitulacji grupy przed Sowietami w Momotach, 2 października został przewieziony do Lwowa na przesłuchanie, skąd udało mu się zbiec. Po przedostaniu się do Francji wstępuje do Wojska Polskiego, obejmując dowództwo nad nowo-sformowaną 3 DP. Po kapitulacji Francji, mimo nalegań odmówił złożenia broni i pójścia do niewoli. Przedostał się do na Wyspy Brytyjskie, gdzie został dowódcą 4 DP stacjonującej w Szkocji.
W Wielkiej Brytanii pełnił różne funkcje m.in. Inspektora na kraj, wykładowcy w Szkole Wojennej. W 1946 r. zdecydował się powrócić do Polski. Ryzykował aresztowanie, bowiem we wrześniu ’39 roku toczył walki z Sowietami. Osiedlił się w zrujnowanej Warszawie i podjął prace na Politechnice Warszawskiej, jako adiunkt na wydziale geodezji i kartografii. Pracował tam aż do emerytury. Udzielał się społecznie, pisywał do gazet, współpracował z młodzieżą i kombatantami
Zmarł nagle (w wieku 84 lat) 22 lipca 1971 roku, płynąc na kajaku po jeziorze. Spoczął na Warszawskich Powązkach
Za waleczność i zasługi otrzymał: Order Virtuti Militari V Klasy, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Niepodległości, Krzyż Walecznych – czterokrotnie, Złoty Krzyż Zasługi, Odznaka Pamiątkowa „Pierwszej Kadrowej”, Krzyż Kawalerski Legii Honorowej, Krzyż Komandorski Orderu Zasługi Wojskowej.
Na terenie kraju ufundowano kilka pomników i tablic pamiątkowych m.in. w Toruniu i Momotach. Jest patronem 6 Samodzielnego Oddziału Geograficznego w Toruniu. Jego imieniem nazwano ulice w kilku miastach Polski. Jest również autorem książek o tematyce geograficznej m.in poszukiwanej przez kolekcjonerów pozycji „Szczytami Karpat”.
Bibliografia:
1