79 Rocznica śmierci sierż. Władysława Kowalika „Krępego”, Niemce, 22 luty 2025
Uroczystość zorganizowali koledzy z GRH 1P. Legii Nadwiślańskiej Ziemi Lubelskiej NSZ. To ich staraniem wydobyto postać Władysława Kowalika z zapomnienia. „Krępy” spoczywał do tej pory w nieoznaczonym grobie, dlatego, że tzw. nieznani sprawcy trzykrotnie niszczyli jego nagrobek. Dopiero teraz, kiedy zmarli oprawcy stało się możliwe należne upamiętnienie bohatera. Planowany jest gruntowny remont nagrobka z umieszczeniem stosownej tablicy. Z tej sytuacji skorzystał pewien urojony partyzant, który zawłaszczył życiorys bohatera i na tej podstawie starał się o profity z tego płynące. Na szczęście udało się mu to wyperswadować. Wydaje się, że już nic nie stoi na przeszkodzie by bohater w chwale i spokoju mógł spokojnie oczekiwać wskrzeszenia umarłych.
Grupa nasza wystawiła pododdział honorowy i oddała salwę na cześć „Krępego”. Dowódcą uroczystości był Piotr Jędzura. Apel poległych odczytał przedstawiciel organizatorów, funkcję narratora sprawował kolega z Legii.
Władysław Kowalik „Krępy” (1920-1946) – urodził się 4 marca 1920 r. w Niemcach, w rodzinie rolniczej Jana i Antoniny z d. Wójtowicz. W okresie międzywojennym uczęszczał do szkoły powszechnej w Niemcach. Ukończył ponadto II stopień Przysposobienia Wojskowego w ramach Komendy Powiatowej PW Lubartów. Od marca 1941 r. był żołnierzem ZWZ-AK. Działał w ramach WSOP Rejonu I Obwodu AK Lubartów w składzie plutonu nr 122 (m.p. Niemce), gdzie pełnił funkcję sekcyjnego. Rozkazem personalnym nr 3 komendanta Obwodu AK Lubartów z 20 czerwca 1944 r. otrzymał pochwałę za samodzielne rozbrojenie dowódcy składów amunicji w Niemcach. W tym samym miesiącu został awansowany do stopnia kaprala. W dniach 22-26 lipca 1944 r. brał udział w operacji „Burza” na terenie Rejonu I. Za samodzielne rozbrojenie trzech Niemców, został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po wkroczeniu Armii Czerwonej pozostał w konspiracji. Pełnił funkcję łącznika oddziału partyzanckiego DSZ-WiN ppor./por. cz. w. Zdzisława Brońskiego „Uskoka”. 6 września 1945 r. został awansowany do stopnia plutonowego. Zginął 20 lutego 1946 r. na terenie własnych zabudowań w Niemcach podczas próby aresztowania go przez funkcjonariuszy KPMO Lubartów. Pośmiertnie, 11 listopada 1946 r. został awansowany do stopnia sierżanta.
